2 grudnia w Instytucie im. Wojciecha Korfantego w Katowicach odbyła się kolejna edycja konferencji Digitalizacja: między teorią a praktyką, poświęcona w tym roku roli partnerstw w procesach cyfrowych. Uczestnicy wydarzenia dyskutowali o tym, jak współpraca instytucjonalna, międzysektorowa i społeczna wpływa na jakość, trwałość i użyteczność projektów digitalizacyjnych, zwłaszcza w obszarze ochrony dziedzictwa kulturowego.
Konferencję otworzyła Małgorzata Mazur, Zastępca Dyrektora Instytutu im. Wojciecha Korfantego. W swoim wystąpieniu podkreśliła znaczenie wspólnotowego podejścia w działaniach digitalizacyjnych oraz rolę partnerów, którzy wzmacniają procesy dokumentowania i udostępniania zasobów kultury.
Pierwszy panel dotyczył dokumentowania przestrzeni poprzemysłowych. Adam Rostecki i Łukasz Dziuba zaprezentowali projekt „Między mrokiem a światłem”, pokazujący, jak digitalizacja pozwala wydobywać opowieści zapisane w krajobrazie przemysłowym. Drugi blok poświęcono nowym technologiom – Kamil Szewereda (Instytut Techniki Górniczej KOMAG) omówił zastosowanie VR i AR w digitalizacji oraz ich rosnącą rolę w popularyzacji dziedzictwa.
Część społeczna konferencji skupiła się na oddolnych i lokalnych inicjatywach. Dr Robert Garstka przedstawił badania nad kultem św. Barbary, a Agnieszka Kudełko (Ośrodek KARTA) zaprezentowała przykłady społecznej digitalizacji, podkreślając znaczenie współpracy mieszkańców, organizacji i instytucji. W ujęciu międzynarodowym dr Sylwia Jarosławska-Sobór (Główny Instytut Górnictwa – Państwowy Instytut Badawczy) zaprezentowała doświadczenia projektu CoalHeritage, ukazując potencjał europejskiej współpracy w ochronie dziedzictwa górniczego.
W części warsztatowej uczestnicy pracowali nad „Mapą Partnerstw na 2026”, analizując możliwości współdziałania w trzech obszarach: Dziedzictwo, Społeczność i Partnerstwa. Wypracowane podczas pracy w grupach wnioski podkreśliły potrzebę długofalowej współpracy oraz aktywnego udziału społeczności w procesach digitalizacyjnych.
Tegoroczna konferencja po raz kolejny potwierdziła, że przyszłość digitalizacji opiera się na relacjach – pomiędzy instytucjami, ekspertami, technologiami i społecznościami. Wspólnie budowane projekty mają większą szansę na trwałość, użyteczność i realny wpływ na zachowanie dziedzictwa kulturowego.
